عادت کردن خیلی بده،باورتون نمیشه چقدر بده،وقتی به یه چیزای قشنگ عادت میکنی،انتظاراتت کم کم خیلی یاز زندگی میره بالا،یه چیزایی رو میخوای که اون ته مهای مغزت انگار یه صدایی داره میگه :هیییی..چقدر کثیف شدی..چقدر نامرد شدی و چقدر نا رفیق..که این چیزا رو میخوای!
وقتی آدم به بهترین تجربه های زندگیش،قشنگترین و لذت بخش ترینشون عادت میکنه..که دیگه اون لذت و اون کیف و حال قبل رو ندارن..انگار دارن با پتک میزنن توی سرت،که هرچقدرم به مخ بی صاحاب شده بگی لذت ببر!جون پدرو مادرت لذت ببر ..گوش نمیده..عادت کرده!
اونوقته که دلت واسه تک تک اون لذت های خرکی تنگ میشه..دلت واسه مورمور شدنای اون لذت ...اون لذت آشغال تنگ میشه..هی داری دنبالش میگردی..مثه یه حیوون که گشنش میشه و دیگه چیزی سرش نمیشه...به هر قیمتی دنبال اون لذت لعنتی..میگردی..به هر قیمتی شده به قیمت رفیقات و خانوادت و مهم نیست...وجودت او لذت رو میخواد..لذتی که خرابش کردی . گند زدی توش..با عادت!لذت هایی که شاید دیگه هیچ موقع تو کل دوران زندگیت بر نگردن و عین سگ همیشه دنبالشون باشی!
بعد نوشت:نسان ها هر از چند گاهی ،
از جایی می افتند ؛
از لبه پرتگاه
...
از پا
.........از این ور بوم
از دماغ فیل
از چاله به چاه
از عرش به فرش
از چشم
از چشم
از چشم ...
از جایی می افتند ؛
از لبه پرتگاه
...
از پا
.........از این ور بوم
از دماغ فیل
از چاله به چاه
از عرش به فرش
از چشم
از چشم
از چشم ...
